Haustljóð

Rakst fyrir tilviljun á fallega hauststemmu eftir  Hjördísi Einarsdóttur, sem ég ætla að deila með ykkur. Um  höfundinn veit ég því miður engin frekari deili á.  Ljóðið er snoturt, fullt trega en líka væntinga um vorið sem bíður handan við sjónarrönd.

Ljósmyndin er eins og oft áður úr smiðju Jóns Inga Cæsarssonar, tekin í Ásbyrgi í sept sl.  

 

Mold 

Í haust
var lyngið í fjallinu
rautt.

Ég er farfuglinn
sem gat ekki fylgt
bræðrum mínum
yfir djúpið.

Ég er gula sóleyin,
ég er hvíti smárinn,
blómin sem lágu
særð í ljáfarinu
í sumar.

Í rökkrinu
angar moldin
sem bíður. 

Hjördís Einarsdóttir