Fyrsta haustlægðin í uppsiglingu

Stundum kemur það fyrir að lægð sem hingað kemur um miðjan ágúst með hvassri austanátt er kölluð haustlægð.  Oftast er það misskilningur eða oftúlkun.  Talsverður munur er oftast sýnilegur á þessu tvennu.  Lægðir á Atlantshafinu síðsumars má rekja til þess að hlýr og rakaþrunginn loftmassi berst sunnan úr heittempraða beltinu í veg fyrir svalara loft sem í eðli sínu er sumarloft fyrir norðlægar breiddargráður.  Þessum lægðum fylgir oftast mikil væta og allhvass vindur sem stundum nær stormstyrk.  Bretar fengu einmitt yfir sig nokkrar slíkar í júlí og ágúst og einhver skipti hefur Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum fokið nánast á haf út af völdum slíkra lægða.

Haustlægðir hins vegar eru gerðar úr haustefni ef svo má segja.  Lítill skortur er á hlýju og röku lofti sunnan úr höfum á þessum árstíma, en um og upp úr höfuðdegi (29. ágúst) taka norðurslóðir að kólna mjög hratt um leið og sólarhæð lækkar mjög ákveðið og útgeislun tekur völdin. Kólnandi loftmassar leita suður á bóginn í veg fyrir þá hlýrri og úr verður myndun haustlægðar.  Slíkt er einmitt að gerast nú, en haustlegt loft berst nú til suðurs út á Atlantshaf fyrir vestan Grænland eins og sjá má á spákortinu að neðan og gildir í hádeginu á morgun (7. sept). Lægðin sem keyrir í veg fyrir þetta loft, dýpkar hratt og verður að djúpri haustlægð, með stormi og mikilli vætu.  Henni er ekki spáð til okkar, en Færeyingar og Skotar verða einkum fyrir barðinu á henni.

 

Berjasprettu má að hluta þakka hagstæðu vori

Um þetta leyti sumars (eða hausts eftir því  hverning menn vilja skilgreina) hafa ber yfirleitt náð fullum þroska og í venjulegu árferði eykst upp frá þessu hættan á næturfrostum.  Eins og svo margir aðrir hef ég gaman af því að tína ber og ekki síður að velta fyrir mér þeim þáttum sem eru ráðandi fyrir berjasprettuna.  Hitafar alls sumarsins skiptir þar mestu.   Kalda sumarið 1993 kom ég t.d. í Reykhólasveitina síðasta dag ágústmánaðar.  Nóg var að berjunum, bláber og aðalbláber hins vegar bæði smá og óþroskuð.  Krækibær þroskast hins vegar fyrst allra berja eins og kunnugt er og mikið má ganga  á ef þau ná því ekki að verða vel æt. 

Bláber og aðalbláber þurfa allt í senn, sól, hita og vætu.  Líkt og með vínviðinn suður í Frakklandi þurfa allir þessir þættir að fara saman. Ég tók eftir því snemma sumars hvað gríðarlega mikið var af blómum eða berjavísum á bláberjalyngi í Borgarfirðinum.  Þar var vorið með þeim hætti að fremur vætusamt var og alveg laust við næturfrost, sem er frekar óvenjulegt.  Oft held ég að köld sumarbyrjun nái að spilla berjasprettu, en vel má vera að það eigi síður við um aðalbláber, því lyng þess er helst að finna þar sem snjór situr langt fram á vorið.  Þess vegna eru aðalbláberin vandfundin á Suðurlandi á meðan þau eru ríkjandi Norðanlands og eins á Vestfjörðum og Austfjörðum.

Þó miðbik sumarsins hafi verið mjög þurrt um vestanvert landið, rættist úr og bláberin tóku út þroska þegar vætuna gerði í ágúst.  Norðanlands þóttu berin smá, eftir sólarlítið sumarið, en líka þar gerði síðari hluti ágústmánaðar gæfumuninn eftir að sunnanþeyrinn tók að gera vart við sig.  

Ég hef aldrei séð jafnmikla bláberjamergð á lynginu eins og nú og þakka það einkum því að aldrei gerði næturfrost eftir að gróður fór að taka við sér og síðan hlýindum og mikilli birti.  Í deiglendi þar sem síður þornaði fyrr í sumar eru beri sérlega stór, svo helst minna þau á þessi innfluttu í öskjunum frá Kaliforníu sem stundum sjást hér í matvöruverslunum.  

Áratugasveiflur veðurfars (II)

Yfirborðshiti Atlantshafsins fyrir norðan miðbaug virðist sveiflast nokkuð háttbundið á nokkurra áratuga fresti. Sýnt hefur verið fram á að þessi sveifla hefur áhrif á veðurfar í minnst þremur heimsálfum með einum eða öðrum hætti eins og fjallað var lítillega um í síðustu færslu. Sveifla þessi er skammstöfuð AMO (Atlantic Multidecadal Oscillation),  Emil Hannes hefur fjallað um AMO og tengsl við hitafar hér á landi. (sjá ágæta umfjöllun hans hér.)

Þegar Atlantshafssveiflan er í jákvæðum fasa líkt og var frá því um 1930 og fram yfir 1960 er tilhneiging til hitafrávika ofan meðaltals á stórum svæðum beggja vegna N-Atlantshafsins eins og sjá má á myndinni hér að neðan. 

Síðustu árin hefur fasinn verið jákvæður og hlýindin sem hér hafa klárlega ríkt frá því um 1996-1997, hlýtur maður að tengja við AMO áður en nokkuð annað er skoðað. 

Sé hitaferill fyrir meginland Evrópu (5°V-10°A, 35-60°N) skoðaður sést að leitni síðustu 130 ára eða svo, sýnir nokkra hlýnun. Á bak við þá þróun má greinilega sjá þátt AMO, m.a. þegar hægir á hlýnun og kólnar heldur um 1970-1980 (tímakvarðann vantar á línuritið.)    

Áhrif aukinna gróðurhúsaáhrifa flækist fyrir mönnum þegar reynt er að greina áratugasveiflur veðurfars. Þær eru að verulegu ef ekki öllu leyti tengdar hægfara breytileika í eðlisþáttum úthafanna. Vandinn er sá að heldur eru þær takmarkaðar mælingarnar á hita- og seltustigi úthafanna fyrir 1960 (breyting til batnaðar frá  hinu svokallaða alþjóða jarðeðlisfræðiári 1957-1958).  Enn minna er vitað um lóðsnið, breytingar hafstrauma og slíkum mikilvægum atriðum fyrir veðurfar jarðar fram að þeim tíma.  

Í einni rannsókn var breytingin frá 1980 til 2004 skoðuð sérstaklega þar sem áhrif hækkunar hita á heimsvísu voru metin og þeim síðan kastað út.  Hækkun yfirborðshita sjávar fær þá athyglisvert mynstur eins og sjá má á næstu mynd.

 

 

Á Atlantshafinu fór AMO úr neikvæðum fasa í jákvæðan á þessu tímabili.  Hlýnun er mikil eða allt að 2 til 3°C í N-Atlantshafi, en fram kemur lægra gildi úti af Nýfundnalandi.  Það og almennt séð hvar og hvernig hlýnar beinir sjónum manna að Golfstraumnum og varmagjöfinni frá Mexíkóflóa og þá óhjákvæmilega hita- og seltuhringrás Atlantshafsins (AMOC).  Talsverðar rannsóknir hafa verið gerðar síðustu árin til að sýna fram á tengsl  AMO og AMOC.  Sennilegt er að þessir þættir þ.e. hitafrávik sjávar í N-Atlantshafinu og varmastreymi norður á bóginn tengist sterkum böndum og þarf í raun alls ekki að koma á óvart. Þannig á aukinn styrkur í hita og seltufæribandinu þátt í jákvæðum fasa AMO frekar en það sé öfugt. Verst hvað erfitt er mæla styrki AMOC eða hita- og seltuhringrásina.  Það flækir síðan málið verulega þegar ein afleiðing loftslagsbreytinga vegna aukinna gróðurhúsaáhrifa er álitin vera sú að það hægi á hita- og seltuhringrásinni og þar með varmastreymi hafsins hingað norður eftir.  Slíkt  hefur frekar verið öfugt farið síðari árin.

Í næsta pistli verður fjallað aðeins um Kyrrahafssveifluna (PDO) og  vanda þess að beita loftslagslíkönum af einhverju viti til þess að spá sæmilega rétt fyrir um þessar sveiflur á áratugakvarða.  

Loftslagsþing WMO - breytileiki á kvarða áratuga

Þessa dagana stendur yfir loftslagsþing Alþjóðaveðurfræðistofnunarinnar (WMO) í Genf.  Þetta er þriðja loftslagsþingið og hafa tvö hin fyrri verið stefnumótandi.  Hið fyrsta, árið 1979, samþykkti að koma á fót milliríkjanefndina um loftslagsbreytingar IPCC.  Þingið sækja fulltrúar af Veðurstofunni og forseti Íslands mun ávarpa það.  Veðurstofan er með nánari útlistun á dagskránni hér, (undir útgáfa og rannsóknir, neðst til hægri). 

Sjálfum finnst mér hins vegar áhugaverðust umfjöllunin sem þarna verður um loftslagssveiflur á áratugakvarða. Hingað til hefur reynst erfiðleikum bundið að spá þeim og loftslagslíkön til næstu 100 ára sneiða að mestu hjá þeim.  Mikið til er það vegna þess að skilningur á orsökum þeirra er heldur takmarkaður enn sem komið er. Þó eru þekkt að t.d. frávik í yfirborðshita Atlantshafsins á löngum tíma skýra margt. 

• Atlantshafið er það stór hluti yfirborðs jarðar að breytingar yfirborðshitans þar ná að sveifla meðalhita jarðar.
• Veðurfar á N-Ameríku og Evrópu mótast mjög af hita Atlantshafsins. 
• Hafísmagn á norðurslóðum er líka a.m.k óbeint háð Atlantshafshitanum.
• Sama má segja um tíðni og styrk fellibylja á Atlantshafinu og í Karabíska hafinu.
• Síðast skal telja Sahel svæðin sunnan Sahara í Afríku, en langvarandi sumarþurrkar þar eru bein afleiðing af kaldara Atlantshafi. 

Á myndinni eru sýndir þrír útjafnaðir ferlar.  Á þeim neðsta eru frávik Atlantshafshitans frá því um 1880.  Ferill hitans líkist í öllum aðalatriðum þróun hitafarsins hér á landi á síðustu öld með hlýskeiðinu sem hófst upp úr 1920 og lauk upp úr 1960 þegar kólnaði og kalt var fram yfir 1990.  Síðan þá hefur farið hlýnandi. Shahel sumarrigningar og fellibyljatíðnin fylgir síðan mjög kalda frávikinu yfirborðshita Atlantshafsins.

Ég ætla í næstu pistlum á meðan á þinginu í Genf stendur fjalla nánar um veðurfarssveiflur á áratugakvarða og samspil þeirra við loftslagsbreytingar af mannavöldum. 

 

 

Forvitni ísbjarnafjölskyldu vakin

Þeir urðu heldur skelkaðir tveir starfsmenn Dönsku Veðurstofunnar þegar þeir voru sendir nyrst á Grænland á Kap Morris Jesup til að endurnýja sjálfvirku veðurathugunarstöðina sem þar er starfrækt.  Morguninn eftir að þeim hefði verið flogið þarna norður á sannkallaðan heimsenda (83,37°N) tóku þeir eftir því að birna var mætt með tvo húna sína til að kanna innihald kassa sem geymdu hina ólíku einingar stöðvarinnar.  Danirnir tveir héldu til í skála og þeir voru óhultir.  Biðu þeir af sér þessa fjölskylduheimsókn daginn þann og einnig þann næsta. Á endanum komst stöðin upp og mennirnir til síns heima. Ísbjarnafjölskyldan gat haldið áfram snuðri sínu á heimaslóð óáreitt. 

Kap Morris Jesup er eins og áður sagði nyrsti oddi Grænlands.  Þarna er afar hrjóstrugt eins og gefur að skilja, en þó ekki alveg gróðurvana eins og sjá má á myndinni.  Þarna kom heimskautaleiðangur Roberts Peary árið 1900 og heitir eftir fjárhagslegum velgjörðarmanni Pearys, Morris Ketchum Jesup.  Um tíma var þetta talið nyrst land veraldar, en 1921 komst danski landkönnuðurin Lauge Koch á smáeyju þarna skammt frá sem reyndis vera ívið norðar.  Sú kallast upp á dönsku Kaffeklubben ö.

Myndin er tekin af Michael Heeris. 

Haustið, veðurlagsspá

Samkvæmt spá um veðurfar þriggja mánaða, sept-nóv má gera ráð fyrir því að fremur milt verði á landinu að jafnaði þennan tíma.  Heldur rigningarsamt um sunnanvert landið en úrkoma ekki fjarri meðallagi norðantil.

Veðurlagsspá frá Evrópsku reiknimiðstöðinni (ECMWF) er að þessu sinni óvenju skýr og sjálfri sér samkvæm.  Spáð er háþrýstifráviki yfir Bretlandseyjum og fremur lágum loftþrýstingi suður og suðaustur af Hvarfi á Grænlandi.  Slík þrýstifrávik eru ákveðin vísbending um lægðagang hér við land, ekki endilega syrpu djúpra lægða, en í það minnsta mun leið raka loftsins af Atlantshafi liggja nærri Íslandi.  Þá rignir vitanlega talsvert og jafnvel mikið sunnanlands samfara vindáttum á milli SA og SV, en lengst af verður úrkomulítið norðan heiða.  Það er þó ekki að sjá að þar verði sérlega þurrt, enda er það svo þegar lægðir verða nærgöngular að norðanvindur kemur fyrir með úrkomu einnig norðanlands.  Ef þessi spá gengur eftir verður um að ræða ekki ólíkt veðurlag og tvö síðustu tvö haust.

Ef þessi spá rætist eru það góð tíðindi fyrir vatnsaflsvirkjanir í landinu eftir frekar snautlegt úrkomusumar.  Þá fyllast öll uppistöðulón af ríkulegum haustrigningum.  Líkindi frá meðallagi gefa til kynna að um miðbik Suðurlands séu um 50-70% líkur á því að úrkoman gæti orðið umtalsverð eða í efsta fimmtungi allra ára ef þeim er raðað frá lítilli til mikillar úrkomu.

Verulegar líkur eru á því að hitinn á landinu öllu verði yfir meðallagi tímabilsins september til nóvember. Ef suðlægar vindáttir verða algengar á kostnað norðanátta þarf heldur ekki slík ályktun að koma á óvart.

Breska veðurstofan gaf út sína haustspá í gær.  Í henni er stigið mjög varlega til jarðar eftir bommertu sumarsins, en góðviðrisspá fyrir júní til ágúst gekk engan veginn eftir.  Nú er sagt að haustmánuðirnir verði aðeins hlýrri en í meðallagi á Bretlandseyjum og í N-Evrópu en ekkert sé hægt að segja um úrkomu. Spá IRI frá Columbia Háskólanum í NY er svipuð og lítið sagt, þó lesa megi meira á milli línanna.   

Útlit er fyrir að fyrsta vika september verði fremur köld og með ríkjandi N eða NA-átt.  Þriggja mánaða veðurlagsspár gefa til kynna meðalveðurlag og innan þess rúmast talsverður breytileiki eins og gefur að skilja. 

Af skoskum snjófyrningum

Skosku hálöndin teygja sig upp í 1.000 til 1.300 metra hæð.  Þar er víða mikil úrkoma á vetrum líkt og hér, en þrátt fyrir það eru engir eiginlegir jöklar í Skotlandi.  Sumrin eru einfaldlega nægjanlega hlý og ekki síst löng til þess að bræða af sér allan vetrarsnjóinn.  Og þó ekki, flest haust lifa af sumarleysingum skaflar hátt uppi á skuggsælum stöðum. Síðasta haust voru þeir 12 talsins skaflarnir sem voru enn til staðar þegar tók að snjóa á nýjan leik seint í október. 9 árið áður, en allan snjó tók upp haustið 2006.  Árið 2000 taldist gott ár í þessu samhengi en þá voru skaflarnir á fimmta tuginn.

Skotar fylgjast með þessum sköflum sínum af gríðarmiklum áhuga af því er virðist.  Í tímariti breska veðurfræðifélagsins, Weather birtist löng skýrsla nýlega  um snjóskaflamælingar síðasta haust, en þessir leiðangrar eru gerðir út frá Edinborg.  Farnar eru nokkrar slíkar mælingarferðir frá því í maí og þar til snjóa tekur á ný um haustið.    

Það er í fjalllendi umhverfis tindinn Cairn Gorm (1.245 m) sem það er líklegast að finna skafla sem halda út sumarið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skafl í hlíðum Garbh Choire Mor í 1.041 metra hæð á Cairn Gorm svæðinu nýtur þess heiðurs í huga Skota að vera sá þrautseigasti.  Myndin er tekin 8. ágúst og skaflinn því enn tiltölulega stór miðað við það sem síðar kann að verða í lok leysingatímans.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Annar þrálátur skafl er norðan í Ben Navis, hæsta fjalli á Bretlandseyjum (1.344). Það er vestar en Cairn Gorm.  Skaflinn hefur nafn, Observatory Gully.  Á myndinn eru helstu snjóskaflafræðingar Skota þeir Iain Cameron og Dr. Blair Fyffe við mælingar í ágúst í fyrra. Upplýsingar um afkomu Gully eru tiltækar frá því um 1800 að vísu ekki alveg samfelldar framan af.  Allar slíkar samanburðarhæfar athuganir leggja til bita í veðurfarssöguna. Veðurstöð er uppi á Ben Nevis.  Þar mælist ársúrkoma að jafnaði um 4.300 mm.  Það er gríðarlega úrkomusamt og í líkingu við Mýrdalsjökul og sunnanverðan Vatnajökli þar sem rakt Atlantshafsloftið á greiðan aðgang.

Snjóskaflafræðin er til vitnis um tíðarfarið eins og við þekkjum mætavel, sem höfum svo gaman að því að góna upp í Esjuna og önnur fjöll víða um land um þetta leyti ársins.  

 

 

Mikið úrhelli á Seyðisfirði á skömmum tíma

Stundum hef ég gert að umtalsefni úrkomumælingar og mikla úrkomuákefð  sem sjálfvirku  mælarnir  skrá  nokkuð nákvæmlega.  Stundum hef ég sagt að mikil úrkoma sé þegar ákefðin samsvari 5 mm/klst.  Það kemur fyrir að maður rekist á tölur sem eru hærri eða yfir 10 mm/klst í skúradembum eða samfara skilum þegar mikið rignir staðbundið vegna uppstreymis lofts yfir fjöll.

Í fyrrinótt urðum við einmitt vitni að ákafri úrkomu þegar skil gengu nokkuð hratt til norðvesturs yfir landið.  Þessu fylgdi austanátt um austanvert landið og ekki þarf að koma á óvart að einmitt þar var úrkoman mest.

Sólarhringsúrkoman frá kl. 09 til 09 að morgni reyndist vera 120 mm á Hánefsstöðum á Seyðisfirði.  Þar eru úrkomumælingar og mælir tæmdur í mæliglas að morgni.  100 mm komu í  sjálfvirka mælinn í kaupstaðnum. Þetta eru þannig lagað séð ekki sérlega háar tölur í austfirsku samhengi, ekki fyrr en litið er til þeirrar staðreyndar að úrkoman féll öll um nóttina frá því skömmu fyrir miðnætti til um kl. 07.  Á Seyðisfirði mátti sjá að úrkomuákefðin þegar mest var nam tæpum 20 mm/klst.  Sem betur fer og áður en hlíðarnar fóru af stað, gengu skilin hratt yfir að þessu sinni.   

Fínriðin veðurlíkön ná ansi oft staðbundinni mögnun við fjöll og fjalllendi.  Í því samhengi er fróðlegt að skoða HRAS spá sem reiknuð er í 9 km neti.  Reiknuð spá kl. 18 kvöldið áður náði mögnuninni fyrir austan ansi vel eins og sjá má á meðfylgjandi korti sem gildir kl. 06. Ljósu blettirnir austanlands gefa til kynna úrkomuákefð yfir 20 mm á þremur klst.  Þegar úrkomusamantekt landsins alls er skoðuð sést að úrkoma mælist í meira mæli í inni á fjörðum  eystra heldur en á annesjum.  Mun minna rigndi í Neskaupsstað og á Dalatanga, heldur en inni á Seyðisfirði eða á Fáskrúðsfirði svo dæmi séu tekin. 

Kemur þetta heim og saman við  reynsluna frá V-Noregi þar sem áhrif þvingaðs uppstreymis vegna fjalla eru mest aðeins inni á landinu og síður við minni fjarðanna.

En auðvitað er þetta breytilegt hér, stundum rignir meira í Neskaupsstað en á Seyðisfirði, en þá við aðeins aðrar aðstæður en þegar vindur er á háaustan.  

Þorskstofninn í Barentshafi blómstrar

Rétt eins og við Ísland hefur sjávarhitinn farið hækkandi í Barentshafinu síðasta áratuginn og rúmlega það.  Nú er hiti sjávar á þessum slóðum um 1,5 til 2°C hærri en hann var á árunum frá um 1960-1980, segar sjávarhiti í N-Atlantshafi var almennt séð í lægri kanntinum.

Hrygningarstofn þorsks hefur heldur betur tekið við sér, fyrir 10 árum var hann álitinn vera um 300 þús. tonn en fiskifræðingar segja hann nú vera um 1 milljón tonna.  Athugið að hér er verið að tala um hrygningarstofn ekki veiðistofn, hann er mun stærri.  Í Barentshafinu hefur ekki verið svo stór hrygningarstofn þorsks frá því skömmu eftir seinna stríð !

Hærri sjávarhiti hefur leitt til aukningar í frumframleiðslunni sem hefur komið þorski, ýsu, ufsa og síld sérlega vel í Barentshafinu.

Hér við Íslandsmið hefur ýsustofninn notið góðs af markvert hærri sjávarhita frá 1996 og sama má segja um ufsa.  Þorskstofninn nær hins vegar lítt að braggast og nýliðun flest árin verið léleg.  Er þar annað uppi á teningnum var hér þegar sjórinn tók að  hlýna hér á árunum eftir 1920, en þá stækkaði þorskstofninn hröðum skrefum og risaárgangar klöktust út.  Æti virtist um allan sjó á sama tíma og þorskurinn virtist þrífast vel.  Hafa ber í huga að á þessum tíma var ekki veidd loðna, heldur ekki rækja í neinum mæli og Norðmönnum hafði næstum því tekist að útrýma stórhvelastofnum á Íslandsmiðum þegar veiðar voru bannaðar 1915. 

Þrátt fyrir það stingur það mjög í augu og þarfnast haldbærra skýringa, hvers vegna þorskstofninn hér við land skuli ekki nú njóta góðs af batnandi árferði á sama hátt og stofninn í Barentshafi ? Vart er hægt að kenna veiðiálagi um en veiðin hefur verið hófleg síðustu árin miðað við stofnmat.  Sumir hafa bent á að aldurssamsetning stofnsins sé óhagstæð fyrir vel heppnaða hrygningu.  Það má vel vera, en þá spyr maður sig jafnframt að því hvernig í ósköpunum gat það gerst að hrygningarstofninn í Barentshafi sem var orðinn heldur smár náði að vaxa um 300% á einum áratug ?  Og getur það sama gerst hér ?

Bill nálgast Nýfundnaland

Nú að kvöld sunnudags segir fellibyljamiðstöð NOAA Bill vera að missa einkenni hitabeltislægðar. Enda hefur Bill verið að berast yfir kaldari sjó undan norðausturströnd Bandaríkjanna.  Þrýstingur í miðju er nú um 970hPa og stefnir Bill eða það sem eftir er af honum á suðausturodda Nýfundnalands.  Fellibyljir sem þannig tapa orku sinni við það að berast yfir kaldari sjó geta þó haldið í nokkur megineinkenni sín, s.s. hringlögun þrýstilínanna (ekki sporöskjulaga eins og gjarnan í lægðunum) og  þar sem loftið er upprunið yfir hitabeltinu og mjög rakt í þokkabót fylgir dvínandi fellibyljum eða hitabeltislægðum mikil rigning. 

Þannig er spáð verulegri úrkomu á Nýfundnalandi í nótt og öldugangi á sjónum útifyrir. Kvarðinn á kortinu segir til um 6 klst úrkomumagn.  Nýfundlendingar hafa hins vegar oft séð það svartara þegar veðurhæðin er annars vegar og flestu vanir í þeim efnum.

En það var einmitt sjógangur sem grandaði (líklega) þremur Bandaríkjamönnum fyrr í dag.  New York Times sagði fyrir skemmstu frá því að hópur fólks hefði komið sér fyrir á klettóttri strönd í Mainfylki til að finna og sjá áhrif fellibylsins útifyrir.  Hamfaratúrismi er þessi tegund ferðamennsku oft kölluð, þ.e. að komast í návígi við náttúruhamfarir og skynja kraftinn og hættuna.  Þetta var sem sagt  í Acadia þjóðgarðinum þar sem fólk hafði fengið sér sunnudagsbíltúr út á klettótta ströndina þegar alda skyndilega hreif með sér fimm manns.  Blaðið segir að tveimur hefði strax verið bjargað en þriggja væri saknað. 

Eftirá er alltaf hægt að saka fólk um fífldirfsku og vitanlega býður það hættunni heim að safnast úti á bjargbrún og svo að segja bíða eftir að kraftmiklar öldur fellibylsins  skelli á ströndinni.

Viðbót:  Frétt mbl.is 24 kl.0935. "Sjö ára gömul stúlka lést eftir að hafa lent í risaöldu í Atlantshafinu við strendur Maine í gær. Flestar strendur á leið Bill yfir Bandaríkin um helgina voru lokaðar en stúlkan sem lést var á ströndinni í þjóðgarði þar sem fjöldi fólks hafði komið saman til þess að fylgjast með för Bills. Auk stúlkunnar lentu tvær aðrar manneskjur í öldunni, tólf ára gömul stúlka og karlmaður, en þeim tókst að bjarga. Einhverjir slösuðust í garðinum þar sem grjóti og öllu lauslegu rigndi yfir fólk í vindhviðunum."